Κύκλος... περιττά, αιχμηρά αντικείμενα και ένα γδαρμένο φουστάνι
καλύπτει την πληγή του γονάτου σου,
μια ταπεινή μορφή όπως η δική σου, άπιαστη στη σκόνη
και μύγες πολλές, αδιάφορες.
Ασταμάτητο το σπαθί
και οι λέξεις ματωμένες στη γειτονιά, χαμένες δάδες στον ουρανό
που δεν βλέπει το χορτάρι, αμίλητα φτυάρια
σε έναν κρυφό ονειροκρίτη που χάθηκε στο βουνό,
το βαπόρι σάλπαρε, πατέρα,
και η επιδέξια φωνή της παλίρροιας
θνητό με αποκάλεσε, υπενθυμίζοντας με ότι φθείρομαι.
Κουρασμένες ανάσες δεν υπάρχουν, μόνο μια απρέπεια της
βασιλοπούλας
που πουλά τα χρυσά της φορέματα στη δύση
και το λυκόπουλο της δείχνει τα δόντια.
Φασιανοί μικροί σε αυτόν τον ανθισμένο κάμπο
και μια κουκουβάγια
να γεννά στα πρωινά της όνειρα μύθους και παραμύθια.
Η λύπη έρχεται και φεύγει μα τίποτα δε χάνεται,
σε αυτή τη χερσόνησο
μια σιγή στον αέρα και στο κρυμμένο κλειδί
που αποτυπώνονται χρόνια ωραία πρόσωπα βαμμένα
νεκρές ευθύνες, μια κρεμάλα ουρανού μοιράζοντας κακούς οιωνούς
και πολλές ασπίδες σκουριασμένες, τραγούδια λυπητερά.
Ζωνάρια πολλά σωριασμένα στη λάσπη και στα κορμιά θαμμένα,
νούφαρα, πλούτη ζωγραφιάς που δεν ανασταίνεται
και όλες οι λέξεις ψάχνουν τον συγγραφέα τους.
Το Όμορφο Προσωπό Σου
Ένα ίσως μήνυμα που ξεχείλισε απ’ το όμορφο στόμα σου
περιορίζοντας τον ορίζοντά μου που κατοικεί σ’ έναν ήλιο
δίχως νύχτα
και το ταξίδι χαμένο στον νου, και το ουράνιο τόξο
δεν ξύπνησε
γιατί μου άφησες ένα ωραίο χαμόγελο,
και η καρδιά μου που ονειρεύεται ξύπνησε
απ’ τον λήθαργο
και άγγιξα ένα όραμα που δείχνει η πυξίδα στο όμορφο
πρόσωπό σου.
Άλλαξες το φόρεμα που αγαπώ και πέταξαν πεταλούδες
αφήνοντας τον έρωτα των χρωμάτων πάνω στην κοιλάδα
της Ρόδου,
ώσπου να σ’ ανταμώσω στο δειλινό που περπατά το
ξωτικό της αγάπης.
Έλαβα το μήνυμα
και εκεί που το άγριο βλέμμα μάλωσε με τον αστέρα
της βροχής
μου φύσηξες μια μουσική και άκουσα τη φωνή σου
και ερωτεύτηκα για να μπορέσω να πω
πως η αλήθεια ξεκλειδώνει ουρανούς
μα πιο πολύ τη δικιά σου καρδιά που χτυπά αργά
και με κάνει να χαμογελώ.
Αυτό που γράφω θα σου διαβάσω
για να ερωτευτείς σ’ αυτό το μυστικό δρομάκι
που δεν είναι τίποτε άλλο από τον ερχομό του έρωτα.
Λάθος Όνειρα
Φωτεινά όνειρα σε μια σκιά που κρύβει ο ιδρώτας
του ουρανού και η υπόσταση σου αδιαπέραστη απ’
τις αχτίνες του ήλιου, κορμιά και πνεύματα ζωντανά.
Μέσα στο χώρο της ασύμμετρης παραλίας
μικρά θαλασσοπούλια και έννοιες φωτεινές
και ένας στίχος βγαλμένος απ’ το κάρμα
των ματιών σου να ονειροπολεί το πότε
και το ποτέ.
Είναι εκείνος ο στίχος που μετριέται στα χείλη
και ζωγραφίζεις εικόνες στοιχειωμένων απ’ το παρελθόν
και σ’ αγαπώ για αυτή την περιέργεια που έχεις.
Είναι το σώμα σου και το πνεύμα σου που μου μιλούν
και η λογική δεν υπάρχει γιατί δεν ορίζεις την αγάπη
και την μοίρα.
Σε αυτή τη φυλακή τα σπασμένα σου φτερά
θ’ αγγίξω και θα σ’ αγαπήσω
και θα αφήσω τους πάντες να κλαίνε
γιατί η καρδιά σου έχει αγγίξει τη δική μου
και με θέλει χωρίς να γνωρίζεις.
Αυτό που βλέπεις σε μένα είσαι εσύ
και η επανάστασή σου
και δεν θέλεις να το πιστέψεις για να μη λυθεί το
μυστήριο που σε περιβάλει
μα η αρχή του κουβαριού θα σου δείξει τον δρόμο
για να πέσεις στη αγκαλιά μου και να δώσεις πνοή
στη μέρα
και στα όνειρά μου.
Η ΟΥΛΗ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ
Σχεδόν η λάμψη που αφήνει το βλέμμα στον ουρανό
θα φωτίσει συλλαβές από ωραία στόματα
από γυναίκες λατρεμένες.
Θα ισχύσει η λέξη που κρύβεται στη γωνία του παραθύρου
που καρτερεί να δει με τα μάτια της τον λόφο
που κρύβει μέσα μια λίμνη με ζωή
από κύκνους ερωτευμένους
που φανερώνουν την ουλή της αγάπης,
την ουλή της απόλυτης πίστης,
σχεδόν να πίστεψα! Πως η ιδέα της πίστεως
ακουμπά με πνεύμα ουράνιο τη σκέψη
που γαντζώνεται στα χέρια ενός ανθρώπου που αγαπώ
και εκτιμώ.
Σχεδόν αφήνομαι στη μέση του ωκεανού
και το νερό που βρέχει το παρθενικό χαμόγελό της
καίει αργά την σκέψη που αγαπά μια λύση
που ακούγονται ως την πόλη που ζω
γιατί η εικόνα που μου ρχεται δεν είναι απλή μονόχρωμη
αλλά ζωντανή
και μου μιλά για αγγέλους που χάθηκαν
και αναζητώ να σε αγγίξω
έξω στην πεδιάδα που τρέχουν περιπέτειες και σφαίρες
που σχίζουν τη φορά του αέρα και αποτυπώνουν
ένα σου γράμμα.
Σχεδόν έχω πιστέψει πως δεν υπάρχει ψεύτικο παιχνίδι
σε αυτή την τσουλήθρα
που όλοι μας παίζουμε αλλά η ουλή της αγάπης
ερεθίζεται κοντά μας
και αφήνω όλους μου λογισμούς
σε αυτή την πνοή που καίγεται ο ήλιος.